In die paar dagen had Tatu het maar even benauwd. En net als bij hun vrouwtje, liepen ze ook bij mij steeds voor mijn voeten. Vooral wanneer ik een blik voer opendeed, dat werd smullen.. Ze wisten het al precies, zodra ik ‘morgens de deur opendeed, stonden ze al klaar Beiden wisten dat het etenstijd. was  en na het eten even naar buiten. Waar ik heel erg aan moest wennen was dat ze als ze buiten waren ze uit het zicht verdwenen. Meestal kwamen ze toch nog even buurten bij mij, maar er waren ook dagen dat ze geen zin hadden.  Als ik vond dat het te lang duurde, als ze niet waren geweest, keek ik snel even over het muurtje. Vaak lag Tatu dan te slapen in de oude kattenbak onder de tafel en Utamu lag languit ernaast. Het veiligste vond ik toch als ze binnen waren. Dan deed ik een transistor radio aan, dan waren ze niet zo alleen. Op een dag was er paniek, ik kreeg de voordeur niet open. Ik had toch de goede sleutel bij mij? Wat moest ik nu doen, de katten moesten eten, weer proberen niks, achterom gelopen ook niet, want ik had de achterdeur op de knip gedaan. Weer naar de voordeur, gelukkig hij ging open, was dat even stressen. De achterdeur deed ik maar niet meer op de knip, ook heb ik de voordeur ingespoten, zodat hij nu als een zonnetje open gaat. Wat ik heel erg waardeerde was dat hun vrouwtje eens per week opbelde om te vragen hoe het ging. De tweede week ging alles al veel soepeler. Het werd routine, opstaan, katten eten geven, aaien, naar buiten doen en dan weer naar huis. Eens per week kregen ze in opdracht van hun vrouwtje voor tussendoor een tartaartje.  Omdat het mooi weer was, gaf ik het ze buiten. Zelf ging ik er dan gezellig bij zitten tot de schaaltjes leeg waren. Dit deed ik omdat er dit jaar heeeeel veel vliegen waren, en dat vind ik vies als ze op het voer gaan zitten. De twee bejaarde katten smulden er goed van. Na het eten zochten ze gauw de schaduw op en kon ik weer richting huis gaan.  In de laatse week was het voorgekomen dat ik Utamu kwijt was. Ik was door de gangdeur gekomen en had deze ook weer gesloten Toen ik ze eten wilde geven miste ik hem al. Utamu was altijd de eerste die naar buiten ging. Nu was alleen Tatu er die om mijn benen liep te miauwen. Utumu waar was je toch? Paniek kwam bij mij op, buiten roepen geen reactie, binnen roepen ook niks. Heel dom van mij hoor, achteraf, hij was in de gang. Inplaats dat hij nu ging miauwmaar neen hoor ,mij een beetje laten schrikken. Maar gelukkig , ook dit was weer goed gekomen.