Ook Tatu kon mij erg laten schrikken. Op een keer lag hij lekker te slapen onder de tafel in een oude kattenbak. Heel vaak keek ik over het muurtje om te kijken of ze al terug waren. Ik praatte dan met ze of riep ze. Zo ook die ene keer. Ik keek en riep en Utuma keek op, maar Tatu gaf geen reactie. Nog een keer roepen maar nu iets luider. Weer geen reactie. Wat er dan door je heen gaat, zou hij of zou hij niet. Je moet er toch niet aan denken. Nog een keer proberen, nu door lawaai te maken. Hoera, een teken van leven, dat was best even schrikken zeg. Voor de rest van de dagen ging alles gewoon goed. De laatste dagen waren omgevlogen, nog even en hun bazinnetje en haar familie waren weer thuis. Mijn taak als kattenverzorster zat er weer bijna op, jammer. Ik vond het heerlijk om te doen en ik hoop echt dat als de katers er nog zijn volgend jaar ik weer de taak krijg om ze te verzorgen. Over een paar dagen zal ik weer genoegen moeten nemen met de bezoekjes van de buurkatten als ze komen buurten. Het was een leuke vakantie voor mij. Utamu en Tatu hebben dit jaar ook een goede vakantie gehad, zo kan het dus ook.