Zoals ik al eerder schreef,met Stoney gebeurt er altijd wel iets leuks. Soms gaat het weken normaal en denk je ,nu ken ik hem door en door. Niks blijkt minder waar. Lees gauw verder. Hoera het sneeuwt, het is tenslotte winter. De kinderen uit de buurt waren al druk bezig met sneeuwpoppen maken, en ook Stoney vond de sneeuw geweldig. Het mooie van sneeuw is dat het bij Stoney op de vacht blijft liggen, het dringt niet op zijn huid door. Heb jij even geluk joh! Toen was het uitlaat tijd. Je vrouwtje vond het een stuk minder leuk,maar ja je moest toch naar buiten. Je kreeg van iedereen aandacht, de kinderen aaiden je, de volwassenen aaide je, en jij maar springen van blijdschap. Op het grote veld aangekomen, wilde je alle remmen los gooien, en heerlijk een potje gaan rennen. Sorry Stoney, grote mensen kunnen op gladde ondergrond nu eenmaal niet rennen. Gelukkig begreep je het en ging je spelen met je riem. De sneeuw was echt een succes voor huisdieren en kinderen. Spelen met je bal achter in de tuin zelfs dat vond je leuk. Al je energie ging op in je spel. Helaas dit was van korte duur maar leuk was het wel. We wisten al dat je een slimme hond was, maar wat je nu had gedaan sloeg alles. Zoals eerder beschreven, heb jij een bloedhekel aan een zeer dominante hond uit de buurt. Deze hond heeft zijn lesje geleerd, want blaffen durft hij niet meer tegen je. Dit is dus een overwinning voor jou Stoney. Op een avond, ja hoor tijdens ons blokje om, kwamen hem tegen. Zoals altijd liet jij wel je stem horen en hoe. Alleen tegen deze hond blafte je zeer diep en je haren rijzen dan omhoog. En kwaad was je. Even later ja hoor, kwamen we ze weer tegen. Jij draaide je om, zag hem en je snuffelde gewoon verder. Wij dachten goh, dat valt mee, niet dus. Plotseling gaf je een ruk aan je riem, en je ging me daar toch te keer. Ik vond dat een hele slimme zet. Gelukkig had de baas je wel door, anders had je die hond makkelijk kunnen bijten. Dit was weer goed afgelopen. Hieruit blijkt wel dat we niet moeten onderschatten, slimmerik.