De feestdagen. Het was tweede kerstdag 2004, in plaats van sneeuw was het op vele plaatsen spiegelglad. Nu is het met gladheid zeer onzeker lopen met onze Stoney. Stel je voor, hij ziet een andere hond en wil er naar toe. Voor je het weet trekt hij onverwachts en ja dan lig je zo onderuit op de grond. De hele dag was het gelukkig goed gegaan met uitlaten. Je vrouwtje had heel voorzichtig gelopen en steeds gekeken of er geen honden liepen. Dit ging dus de hele dag goed. Om 21.15 uur gaan het baasje en het vrouwtje altijd samen met onze witte wandelen. Zo ook tweede kerstavond. We hadden al weer even gelopen toen Stoney iets rook en zag. Helaas voor de baas zagen wij de honden te laat. Stoney gaf een ruk en blafte gemeen en op dat moment gleed de baas uit. Vrouwtje in de stress, Stoney in de stress, en baasje had zoiets van het valt wel mee.  

Onze grote witte hield gelijk stil omdat hij dacht nu krijg ik een standje. Natuurlijk kreeg Stoney geen standje, hij kon er toch niks aan doen dat het glad was. Op het eerste gezicht leek het mee te vallen. Baasje zijn jas was nog heel, alleen had hij last van zijn elleboog. Thuis gekomen bekeken we de “schade” eens. Zijn lichte trui zat onder het bloed en de wond zag er diep uit. Wij hebben de buurman erbij gehaald die zijn e.h.b.o. heeft. Deze raadde ons aan om toch maar langs de huisartsenpost te gaan. Samen met zijn zonen naar de dokter, als alles nu maar goed gaat. Eenmaal binnen kreeg hij er toch twee hechtingen in, wel zeiden ze dat hij mooi gevallen was. Mooi gezegd. Na dit incident kregen wij het volgende probleem, vuurwerk. Voor sommige mensen leuk voor Stoney een crime. De week ervoor viel wel mee, alleen die harde lange knallen dat was niks voor onze witte. Oudejaarsavond brak aan en ook de laatste uitlaatronde. Dit keer namen wij de korte route. Voor het eerst wilde Stoney niet graag mee uit. Met veel moeite wilde hij meelopen tot de hoek van de straat, toen had hij het wel gezien. Hij draaide zich om en liep sneller dan anders naar huis. Hij voelde zich het veiligste onder de tafel, dus dat lieten we dan maar zo. Het werd 12 uur en het vuurwerk barstte los. Vaak liep Stoney heen en weer en wilde maar naar buiten naar zijn baas. Ik ben naast hem gaan zitten en heb heel rustig met hem gepraat en ja dat hielp. Mensen kwamen binnen om nieuwjaar te wensen, je bekeek ze niet eens. Gelukkig is het maar eenmaal per jaar oud en nieuw lieve Stoney. Wij hebben de knallen weerstaan  jongen  een troost je vrouwtje houdt ook niet van dat geknal hoor. Voorlopig zijn we weer een heel jaar van die akelige knallen af. Tot het volgende hoofdstuk.