Het is al weer een tijdje geleden dat Stoney’s baasje was gevallen. Gelukkig is alles weer goed gekomen en viel de “schade” mee. Helaas denkt Stoney daar toch iets anders over. Deze herdershonden zitten vaak in de auto als ze terug komen van hun uitlaat uitje. Iedere keer rijden ze door onze straat, en onze witte weet gewoon ,dat zijn de schuldigen. Dus iedere keer blaffen zodra hij de auto ziet. Erg irritant kan ik je wel vertellen. Maar goed, we kijken terug op een stukje koude witte nawinter. Wat was de sneeuw toch leuk, nu kon je pas goed merken dat Stoney niet wit is maar creme. Er waren wel een paar leuke en merkwaardige dingen gebeurd. Het merkwaardige was dat zodra de sneeuw was gevallen, er bij ons op het veld de eerste kieviten te zien waren. Dit was op zich al raar, omdat wij ze nog nooit van zo dichtbij hadden gezien. Onze witte vond het minder leuk, die kon niet zo goed tegen hun geschreeuw. En het waren er wel een stuk of 6 heel apart. Het vreemde was dat zodra de sneeuw ging smelten, de vogels ook waren verdwenen. Nietsvermoedend liepen wij een paar dagen daarna met Stoney ons blokje om. Er lag toen nog wat sneeuw, dus uitkijken dat we niet zouden uitglijden. Ik, zijn vrouwtje, liep voorop om te kijken of er geen honden liepen. En ja hoor, er liep weer een hond los, ik kon in het donker niet zien welke hond het was, dus waarschuwde ik Stoney’s baasje. Die hond, het was een zwarte, liep luid blaffend op Stoney af. En weet je welke hond dit was, Stoney zijn grote vijand. Je vrouwtje was gelijk in de stress en grommend en blaffend liep jij ook op die hond af. Hij viel je aan en heel relaxed vocht je terug. De mevrouw (de eigenaresse van die hond) kwam helemaal in paniek aangelopen, haar hond luisterde niet naar haar en van schrik was ze de riem kwijtgeraakt. Wij hadden haar al meerdere malen gewaarschuwd, dat ze haar hond aangelijnd moest houden. Maar er zijn altijd mensen die gewoon niet luisteren. Al met al was de schade beperkt gebleven, we mogen ons gelukkig prijzen dat Stoney gewoon geen kwaad in zich heeft. Oppassen moeten wij altijd wel maar Stoney is gewoon een lot uit de loterij. Maar goed de koude is weer voorbij en iedereen maakt zich klaar voor de lente. De bomen lopen uit, overal is nieuw leven te zien, heerlijk gewoon. Als laatste wilde ik nog even vermelden over de kraaien. Al een poosje vliegen er kraaien op het veld, rakelings over je heen. Nu heb ik met eigen ogen gezien dat ze wel degelijk aanvallen. Ik was gezellig aan het wandelen met de hond, toen er een vrouw aan kwam fietsen. Niks bijzonders zou je denken, fout……. Nietsvermoedend reed ze langs het veld toen een kraai haar aanviel op haar hoofd. Ze keek wel tig keer achterom verbijsterd en kwaad. En de kraai, die zat op een tak en “lachtte” haar uit. De birds zijn dichterbij dan wij denken. Tot zover de winterperikelen.