De volgende morgen. Stoney krijgt altijd de korstjes van mijn sneetjes brood. Helaas vandaag mocht hij niks hebben dus heb ik ook maar niet gegeten. Ik kon niet uitgebreid gaan eten en Stoontje niks geven. Hij niks, ik ook niks. Ik was trouwens toch veel te nerveus om ook maar iets te eten. De afspraak was  om Stoney te brengen en dan om 11 of 12 uur weer ophalen Dit zat mij erg hoog, hoe kon ik hem nu zo bang achterlaten? Ik zou vragen of ik erbij mocht blijven totdat hij sliep. Vrolijk stapte Stoney nietsvermoedend weer de auto in. Uit de auto ging ook prima, even een boom bewateren en oversteken. Toen ging het mis, hij herkende de geur en de omgeving en dacht foute boel. Hij verzette dus geen stap meer. Met veel lieve woordjes en zacht trekken lukte het ons om binnen te komen. Gelukkig kon onze bange Stoney als eerste worden geholpen. Ik vroeg of ik erbij mocht blijven en gelukkig het mocht. Iedereen was erg aardig voor onze lieve witte. Het zou ook goed zijn voor Stoney dat hij een bekende bij zich had. Hij zou er anders nog een trauma aan over kunnen houden. Om rustig te worden kreeg hij een prikje in zijn bil. Gelukkig voor de arts had ze net op tijd haar hand weggetrokken. Voor het eerst in zijn leven dreigde Stoney. Hij was ook zo bang. In de wachtkamer kon hij rustig in slaap vallen, tenminste dat was de planning. Stoney vocht ertegen, hoe kon hij nu gaan slapen in een kamer waar hij zich absoluut niet veilig voelde? Steeds richtte hij zijn kop op en wilde opstaan. Een tweede prikje was nodig voordat hij eindelijk in slaap viel. De dierenarts zag nog steeds geen grasaartje maar wel ontstekingen in beide oren. Met een krom schaartje of zo haalde ze nog wat troep uit zijn oor. Zij deed er zalf in en dat was het. Toen kreeg hij een prik om wakker te worden. Hoe dit afloopt lees je op hoofdstuk 22.