Zeventien augustus een donkere dag zowel voor Stoney als voor zijn baasjes. Het was ons opgevallen dat onze grote witte hond erg vaak klapperde met zijn oren. We keken het een dagje aan en maakte voorzichtig zijn oren schoon. Helaas het hielp niet, hij bleef klapperen. . Hij begon zelfs te piepen als je ook maar net aan zijn oor zat. Foute boel dus want deze honden zijn hard voor zichzelf, dus was het ernstig. Dat werd dus weer een ritje dieren Zodra hij dichterbij komt, slaat de angst toe en gaat hij liggen. Met drie man sterk hebben wij hem over kunnen halen om toch maar door die deur te gaan. Eenmaal in de wachtkamer bleef hij zachtjes piepen. Natuurlijk was het hartstikke druk dus duurde het wachten lang. Eindelijk was Stoney aan de beurt. Met twee man sterk, de één duwen en de andere trekken, zo kwamen wij de behandelkamer binnen. Wij hebben Stoney dus letterkijk over de drempel getrokken. Voor de allereerste keer pakte hij een koekje aan. Ook liet hij toe dat zij in zijn oren ging kijken. Hij trok wel vaak zijn kop weg maar toch. Het lampje waar zij mee keek was niet lang genoeg, ze kon op dat moment niks zien. Haar eerste conclusie was een grasaartje,ja dat zou kunnen. Zeker weten kon ze het niet omdat het te diep zou zitten. Een optie was Stoney een roesje te geven zodat de arts het goed kon bekijken. Dit kon de volgende ochtend om 8.30 uur Nu mocht hij niks meer eten en alleen een klein beetje drinken. Helaas Stoney, geen kluifje na het uitlaten, geen appeltje en geen stukje worst voor het slapen gaan. Wil je weten hoe dit afloopt klik dan op Stoney 21.